பார்ப்பனர்களின் பாட்டன் சொத்துக்களா கோயில்களும் இறையியலும்?!

ஆயிரமாயிரம் ஆண்டுகளாக அம்மனுக்குக் கூழும் கருவாடும் படைத்து வழிபடும் தமிழர்கள் கிறுக்கர்களா?

பொதுவாக, என் சொந்த வாழ்க்கைச் சோகங்களைப் பொதுப்படையாகப் பகிர்வது எனக்குப் பிடிக்காது. அப்படி ஏதும் எழுதக்கூடாது எனும் உறுதியோடுதான் இந்த வலைப்பூவையே தொடங்கினேன். ஆனால், என்னையும் இப்படி ஒரு பதிவு எழுத வைத்து விட்டது அண்மையில் நேர்ந்த ஒரு நிகழ்வு!

என் அம்மாவுக்குக் கடவுள் நம்பிக்கை உண்டு. ஆனால், அன்றாடம் கோவிலுக்குச் செல்லும் வழக்கமெல்லாம் கிடையாது; எப்பொழுதாவது ஒருமுறைதான். மற்றபடி, வீட்டிலேயே வழிபாடு நடத்துவதோடு சரி.

வெகு நாட்களுக்குப் பிறகு, கடந்த 10.08.2014 - ஞாயிறன்று உள்ளூர் குணாளம்மன் கோயிலில் கூழ் வார்க்கிறார்கள் என்று கேள்விப்பட்டு, “இதுவரை நான் கூழ் ஊற்றும்பொழுது ஒருமுறை கூடக் கோயிலுக்குப் போனதில்லை. இன்று போகப் போகிறேன்” என்று ஆவலாகக் கூறிக் கிளம்பினார். திரும்பி வந்தவர் கண்களில் நான் கண்ணீரைத்தான் பார்க்க முடிந்தது.

கோயிலுக்கு வெளியே இறையன்பர்கள் கூழ் வார்த்துக் கொண்டிருந்திருக்கிறார்கள். அம்மா அதை வாங்கிக் கொண்டு கோயிலுக்குள் நுழைய முற்படும்பொழுது, கோயிலின் பார்ப்பனப் பூசாரி அவரை உள்ளே விட மறுத்திருக்கிறார். கூழுடன் கருவாட்டுக் குழம்பும் தருவார்கள் இல்லையா? அத்தோடு உள்ளே நுழையக் கூடாதாம். “நான் குழம்பு ஏதும் வாங்கவில்லை. வெறும் கூழ் மட்டும்தான் வாங்கியிருக்கிறேன்” என்று கூறியும் அந்த ஆள் உள்ளே விடவில்லை. அப்பொழுதுதான் அம்மா கவனித்திருக்கிறார்; கூழ் வாங்கிய பின் யாருமே கோயிலுக்குள் நுழைவதில்லையாம். முதலில், அம்மனைத் திருக்கண்டு (தரிசித்து) விட்டுப் பிறகு கூழ் வாங்கிக் கொண்டு நேராக வீட்டுக்குத்தான் செல்கிறார்களாம். இதுதான் அங்கு வழக்கமாம். இதுவரை கூழ் வார்க்கும்பொழுது கோயிலுக்குச் சென்றதில்லை என்பதால் அம்மாவுக்கு இது தெரியவில்லை.

எனவே, அம்மா தன் கூழ் அடங்கிய பையைக் கோயில் வாசலில் இருந்த பூக்காரச் சிறுவனிடம் தந்துவிட்டு, “என்ன, இப்படிச் செய்கிறாரே அந்த ஐயர்?” என்று கேட்டதற்கு, “அட, ஆமாம் ஆண்ட்டி! அவர் எப்பொழுதுமே அப்படித்தான்” என்று பூக்காரச் சிறுவனும் அம்மாவின் கணிப்பை உறுதிப்படுத்தியிருக்கிறான். ‘இதென்ன கொடுமையாக இருக்கிறதே!’ என்று எண்ணியபடி, மீண்டும் கோயிலுக்குள் சென்று, அம்மனைத் திருக்கண்டுவிட்டு, பூவைக் கொடுத்து அம்மனுக்குச் சாற்றும்படி கேட்டதற்கு, பூவைக் கையில் வாங்கவே மறுத்து விட்டாராம் அந்த ஐயர்! கருவாட்டுக் குழம்போடு படைக்கப்பட்ட கூழைத் தொட்ட கையால் வாங்கிய பூ இல்லையா? அதனால் அதைச் சாற்ற மாட்டாராம்!

மீண்டும் மீண்டும் அம்மா வலியுறுத்தவே, “ஏய்! வாங்கிப் போடுடா அதை” என்று முகத்திலடித்தாற் போல் சொல்லியிருக்கிறான் அந்தப் பூசாரி. திகைத்துப் போன அம்மா, மனம் கசந்து, பூவை வாங்கிக் கொள்ள வந்த உதவிப் பூசாரியிடம் அதைக் கொடுக்காமல், அவர் கொடுத்த குங்குமத்தையும் மறுதலித்து, வெளியே இருந்த நாகாத்தம்மனுக்குப் பூவைச் சாற்றிவிட்டு வருத்தத்துடன் திரும்பியவர், வீட்டில் இருந்த எங்களிடம் சொல்லிக் கண்ணீர் விட்டார்.

தெரியாமல்தான் கேட்கிறேன், கோயில் என்ன அந்தப் பூசாரியின் பாட்டன் சொத்தா? ஒரு கடவுளுக்குப் படைத்ததை அந்தக் கடவுளின் கோயிலுக்குள்ளேயே கொண்டு வரக்கூடாது என்று சொல்லும் இப்படியொரு கொடுமை உலகின் எந்த மூலையிலாவது, வேறு எந்த இனத்துக்காவது நடக்க முடியுமா? கூழ் மட்டும்தானே வாங்கினேன் என்று என் அம்மா கேட்டது இருக்கட்டும்; அதில் கருவாட்டுக் குழம்பே இருந்திருந்தாலும் அதைக் கோயிலுக்குள் கொண்டு வரக்கூடாது என்று அந்தப் பூசாரி எப்படிச் சொல்லலாம்? சைவமோ இறைச்சியோ; ஆக மொத்தம் அதே கோயிலுக்குள் இருக்கும் அம்மனுக்குப் படைக்கப்பட்டதுதானே அது? அதை அந்தக் கோயிலுக்குள்ளேயே கொண்டு வர அந்தப் பூசாரி எப்படித் தடுக்கலாம்? எந்தப் பொருளாக இருந்தாலும் கடவுளுக்குப் படைக்கப்பட்ட பிறகு அது படையல்தானே (பிரசாதம்)? அதைத் தடுத்திருக்கிறானென்றால் என்ன பொருள்? ‘கடவுளைத் தொட்டு வழிபாடு செய்யும் உரிமையுள்ள எங்களைத் தவிர மற்றவர்கள் படையலைக் கடவுள் ஏற்பதில்லை. ஆகையால், அது படையல் பொருள் இல்லை; வெறும் இறைச்சித் தின்பண்டம்தான்’ என்றுதானே பொருளாகிறது? அப்படியானால் ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளாக ஆடி மாதத்தில் அம்மனுக்குக் கூழ் படைத்துக் கொண்டாடிக் கொண்டிருக்கும் தமிழர்கள் கிறுக்குப் பயல்களா?

கோயிலுக்குள் இன்னின்ன பொருட்களைத்தான் கொண்டு போக வேண்டும், இன்னின்ன பொருட்கள் கூடாது எனப் பட்டாங்கு (சாத்திரம்) ஏதும் இருக்கிறதா? அப்படியே இருந்தாலும் அம்மன், சிவன், முருகன், திருமால் போன்ற தமிழ்க் கடவுள்களின் கோயில்களுக்கு அஃது எப்படிப் பொருந்தும்?

பார்ப்பனர்கள், ஐயப்பன் கோயிலுக்குள் சட்டையைக் கழற்றி விட்டுத்தான் வர வேண்டும் என்கிறீர்களா? சரி, கேட்கிறோம்!

ஆஞ்சனேயர் கோயிலுக்கு இப்படித்தான் வர வேண்டும் என்கிறீர்களா? ஆகட்டும்.

பிள்ளையார் கோயிலுக்குள் இப்படித்தான் நடந்து கொள்ள வேண்டும் எனச் சொல்கிறீர்களா? செய்கிறோம்.

காரணம், இவையெல்லாம்^* நீங்கள் கண்டுபிடித்த கடவுள்கள். யானைத் தலை, குதிரைத் தலை, பன்றித் தலை என்று நீங்களாக உருவாக்கினீர்களே உங்கள் கற்பனையில் சில கடவுள்களை? அந்தக் கோயில்களோடு நிறுத்திக் கொள்ள வேண்டும் நீங்கள் உங்கள் பட்டாங்குப் படாடோபங்களை! அதை விட்டு விட்டு அம்மன் கோயிலுக்குள் என்னென்ன கொண்டு போகலாம், கூடாது எனவெல்லாம் நீங்கள் சொல்லக்கூடாது! காரணம், அம்மன் முதற்கொண்டு மேற்படி பட்டியலில் நான் கூறிய கடவுள்களெல்லாம் ஏற்கெனவே ஆயிரமாயிரம் ஆண்டுகளாக இங்கே வழிபடப்பட்டு வருபவை. இந்தக் கடவுள்களுக்கு என்ன படைக்க வேண்டும், இந்தக் கோயில்களுக்குள் என்னென்ன கொண்டு செல்ல வேண்டும், இந்தக் கடவுள்களை எப்படி வழிபட வேண்டும் என்பது வரைக்கும் எங்களுக்குத்தான் தெரியும். அவற்றில் தலையிட உங்களுக்கு எந்த உரிமையும் கிடையாது என்பதைப் புரிந்து கொள்ளுங்கள்!

“என்ன இருந்தாலும், கோயிலுக்குள் புலாலைக் (Non-veg) கொண்டு

ஏதோ ஒரு தமிழ்க் கடவுளின் படையல்!

செல்வது என்பது...” எனச் சிலர் இழுக்கலாம். அப்படிப்பட்டவர்கள் முதலில் ஒன்றைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்! புலால் சாப்பிடுவது சரியா தவறா, எத்தனையோ காய் கனிகள் இருக்கும்பொழுது தேவையில்லாமல் ஓர் உயிரைக் கொன்று தின்னலாமா என்கிற கோணங்களில் இதைப் பார்க்க முடியாது. அப்படிப் பார்த்தால் நானே சைவ உணவாளிதான். தமிழர் தலைநூலான திருக்குறளே புலால் உணவைக் கைவிடத்தான் வலியுறுத்துகிறது. துடிக்கத் துடிக்க, குருதி சிந்தச் சிந்த ஓர் உயிரைக் கொன்று உண்பது தவறு என்பதில் எனக்கு மாற்றுக் கருத்து இல்லை. ஆனால், அஃது உணவுமுறை தொடர்பானது; இது சடங்கு, கடவுள் தொடர்பானது. அம்மன், கருப்பண்ணசாமி போன்ற தமிழ்க் கடவுள்களுக்கு இறைச்சி மட்டுமின்றி சாராயம், சுருட்டு வரை மனிதர் உட்கொள்ளும் அனைத்தையுமே படைப்பது வழக்கம்தான்.

உலகில் எத்தனையோ சமயங்கள் (Religions) இருக்கின்றன. அவற்றில் எத்தனையோ சடங்குகள் இருக்கின்றன. ஒரு சமயத்தில் போற்றுதலுக்கான செயலாகக் கருதப்படும் சடங்கு இன்னொரு சமயத்தில் தூற்றுதலாகக் கருதப்படலாம். ஒரு நாட்டில் வணக்கம் தெரிவிக்கும் முறையாகக் கடைப்பிடிக்கப்படுவது மற்றொரு நாட்டில் எதிர்ப்பைக் காட்டும் முறையாக இருக்கலாம். அது போலத்தான் இதுவும்; நாம் சாப்பிடும் எதுவாக இருந்தாலும் கடவுளுக்குப் படைப்பது தமிழர் வழிபாட்டு முறை; இறைக் கொள்கை. இதை இந்துச் சமயத்தின் கண்ணோட்டத்தில் பார்த்துத் தவறு எனச் சொல்வது முட்டாள்தனத்தின் உச்சம்!
 
எதுதான் சைவம்?

கருவாட்டுக் குழம்பு, இறைச்சி என்பதால் அதனோடு வைக்கப்பட்ட கூழ் கூடக் கோயிலுக்குள் வரக்கூடாது, அந்தக் கூழைத் தொட்ட கையால் வாங்கிய பூவைக் கூட அம்மனுக்குச் சாற்ற மாட்டேன் என்றாரே அந்தப் பார்ப்பனர், தெரியாமல்தான் கேட்கிறேன், பார்ப்பனர்கள் கோயிலுக்குள் எந்த இறைச்சிப் பொருளையும் கொண்டு செல்வதில்லையா? பார்ப்பனர்களின் படையலில் இறைச்சி ஏதும் இடம் பெறுவதில்லையா?

முதலில், சைவம் என்பது எது? புலால் (Non-veg) என்பது எது? இதற்கான வரையறை என்ன? எனக்குத் தெரிந்த வரை இதற்குத் தெளிவான வரையறை ஏதும் கிடையாது. நான் பெரிதும் மதிக்கும் சில அறிஞர்கள், “ஓர் உயிரை முழுமையாகக் கொன்று சமைப்பதுதான் புலால். எனவே, மீன்கறி, ஆட்டுக்கறி, கோழிக்கறி போன்றவை புலால். செடி கொடிகளுக்கும் உயிர் உண்டு என்றாலும் நாம் அவற்றை முழுமையாகக் கொன்று உண்பதில்லை. அவற்றிலிருந்து இலை, காய், கனி போன்றவற்றை மட்டும் பறித்து உண்கிறோம்; அவ்வளவுதான். இப்படிப் பறிப்பதால் அவற்றுக்குச் சிறு துன்பம் ஏற்படக்கூடுமே தவிர, அவை உயிரிழப்பதில்லை. எனவே, காய், கனி போன்றவற்றை வைத்துச் சமைக்கப்படும் உணவுகள் சைவம்” என்கிறார்கள். பொதுமக்களின் கருத்தும் இப்படித்தான் இருக்கிறது; செடி, மரம் போன்றவற்றிலிருந்து பெறப்படுபவற்றைக் கொண்டு சமைக்கப்படும் உணவுகள் சைவம்; முழுமையாக ஓர் உயிரைக் கொன்று சமைப்பது புலால் என்பதாக.

அப்படிப் பார்த்தால், வெல்லம் எப்படி ஐயா கிடைக்கிறது? முழுக் கரும்பை வேரோடு பிடுங்கி – அதாவது, கரும்பு எனும் ஓர் உயிரைக் கொன்று – சாறெடுத்து, அதிலிருந்து பெறப்படுவதுதானே வெல்லம்? அதில்தானே சர்க்கரைப் பொங்கல் செய்து ‘தளிகை’ என்றும், ‘அக்காரவடிசில்’ என்றும் கண்ணனுக்கும் பெருமாளுக்கும் படைக்கிறீர்கள்?

இஃது ஓர் எடுத்துக்காட்டுத்தான். இந்த வகையில் பார்த்தால் கீரைகள், கிழங்கு வகைகள், வெங்காயம், பூண்டு, இஞ்சி எனப் பல பொருட்கள் புலால்தான். இவற்றைத்தான் பார்ப்பனர்கள் உட்பட நாம் அனைவரும் சாப்பிடுகிறோம், கடவுளுக்குப் படைக்கிற உணவுப் பொருட்களிலும் பயன்படுத்துகிறோம். எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக, புனிதப் பொருட்களில் தலையாயதாகக் கருதப்படும் மஞ்சள் கூட இந்த வகையில் பார்த்தால் புலால்தான்; அதிலிருந்து செய்யப்படும் குங்குமம் கூடப் புலால்தான். மரத்தை வேரோடு வெட்டி வீழ்த்தி, இரண்டாகப் பிளந்து, உள்ளிருக்கும் வைரத்திலிருந்து அரைத்தெக்கப்படும் சந்தனமும் புலால்தான். இவற்றையெல்லாம்தான் ஈடு இணையற்ற புனிதப் பொருட்களாகக் கடவுளின் திருவடி முதல் திருமுடி வரை சாற்றி, முழுக்காட்டி (அபிசேகம் செய்து) இறைவனின் அருட்பொருளாக (பிரசாதம்) நாம் தலைவணங்கிப் பெற்று வருகிறோம்!

சாவை விடக் கொடியது சித்திரவதை. அதனால்தான், தூக்குத் தண்டனையை ஒழிக்க மறுக்கும் அரசுகள் கூட எத்தனையோ ஆண்டுகளுக்கு முன்பே சித்திரவதைத் தண்டனைகளை ஒழித்து விட்டன. அப்படிப் பார்க்கும்பொழுது, மீன்கறி, ஆட்டுக்கறி போன்றவற்றை விடப் பால்தான் மிக மிக மிக மோசமான புலால் உணவுப்பொருள். பிடிபட்ட சிறிது நேரத்திலேயே உயிரை விட்டு விடுகிறது மீன். கோழி, ஆடு போன்றவை கூட வெட்டுப்பட்ட சில நொடிகளில் போய்ச் சேர்ந்து விடுகின்றன. ஆனால், இந்த மாடுகள் படும் பாடு இருக்கிறதே!... நினைத்தாலே கண்ணீர் வரும்.

பால் என்பது மாடு தன் கன்றுக்காகச் சுரப்பது. அதை நாம் பிடுங்கிக் குடிப்பது முதல் கொடுமை! “கன்றுக்கு இரண்டு காம்புகளை விட்டுவிட்டு, மிச்ச இரண்டு காம்புகளில்தான் கறக்கிறோம்” என்று இதற்கு ஒரு படத்தில் விளக்கமும் அளிப்பார் நடிகர் இராமராசன். ஒருவேளை பழங்காலத்தில் அப்படி ஒரு வழக்கம் இருந்திருக்கலாம். இன்றைக்கு அப்படியா? எல்லாப் பாலையும் ஒட்டக் கறந்துவிட்டுக் கன்றைப் பட்டினி போட்டே கொல்கிறார்கள். அப்படி அது செத்ததும், கன்றைப் பார்க்காமல் மாடு பால் தராது என்பதால், கன்றின் தோலை உரித்து, அதனுள் வைக்கோல் திணித்து, அந்தப் பொம்மையைக் காட்டிப் பாலைக் கறக்கிறார்கள். ஆனால் அப்படிச் செய்தாலும், அது தன் கன்று இல்லை; வெறும் பொம்மைதான் என மாட்டுக்குத் தெரியுமாம். அந்த வைக்கோல் கன்றைப் பார்த்துக் கண்ணீர் விட்டபடிதான் அது பாலையே தருமாம். இவை தவிர, பாலுக்காக ஊசி போடுவது, பால் கறக்காவிட்டால் கொதிக்கக் கொதிக்க வெந்நீரை அதன் மேல் ஊற்றுவது எனப் பாலுக்காக எப்பேர்ப்பட்ட சித்திரவதைகளையெல்லாம் மாடுகள் படுகின்றன தெரியுமா? எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக, இக்காலத்தில் எவனும் மாட்டுக்கு வயிறார உணவளிப்பதும் கிடையாது. மேய்ச்சல் நிலங்களும் அருகி வருவதால், முதலில் சுவரொட்டிகளைத் (posters) தின்ற மாடுகள் இன்று அதுவும் கிடைக்காமல் நெகிழி (Plastic), தகரம் எனக் கண்ட குப்பைகளையும் தின்று வயிறு வீங்கிச் சாகின்றன. போதாததற்கு, ஒவ்வொரு வீடாக நின்று மாடுகள் கழுநீருக்காக “அம்மா!... அம்மா!...” என்று இறைஞ்சும் அவலத்தை சென்னைப் புறநகர்ப் பகுதிகளில் பார்க்கலாம்.

மாட்டை ‘கோமாதா’ என்றும், அதன் உடம்பில் முப்பத்து முக்கோடி தேவர்களும், முனிவர்களும், திருமால், இலக்குமி என எல்லாக் கடவுள்களும் வரிசை கட்டி வாழ்வதாகவும் கூறும் பார்ப்பனர்கள், இவ்வளவு கொடுமைகளும் செய்து பெறப்படும் பாலைத்தான் நீங்களும் பருகி, கடவுள் தலையிலும் ஊற்றுகிறீர்கள்! இதுதான் சைவ வழிபாடா? பால் சைவமா?
 
கோயில்களும் பார்ப்பனர்களும்

கோயில், வழிபாடு, சடங்கு எனக் கடவுள் தொடர்பான எதுவாக இருந்தாலும் பார்ப்பனர்கள் வைத்ததுதான் சட்டம் என ஆக்கி வைத்திருக்கும் நம் தமிழ் மக்களை முதலில் செவிட்டிலேயே வைக்க வேண்டும்! மூவாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன் கைபர் கணவாய் வழியாக இங்கே பிழைக்க வந்தவர்களாக அறியப்படுபவர்கள் பார்ப்பனர்கள். ஆனால், தமிழர் வரலாறு பத்தாயிரம் ஆண்டுகளுக்கும் தொன்மையானது. (பார்க்க: தமிழர்கள் இவ்வளவு பழமையானவர்களா? – மலைக்க வைக்கும் ஆய்வு முடிவுகள்!) அவர்கள் வருவதற்கு முன் நாம் இறை வழிபாடு செய்ததில்லை? அவர்கள் வருகைக்கு முன் இங்கே கடவுள்கள் இருந்ததில்லை? அப்புறம் ஏன் எப்பொழுது பார்த்தாலும் இவ்விதயங்களில் அவர்கள் சொல்வதையே இறுதித் தீர்ப்பாகக் கருதுகிறீர்கள்? கொஞ்சமாவது அறிவு வேண்டா?

இப்படிச் சொன்னால், “நாங்கள் ஒன்றும் அப்படி நாடோடிகளாகப் பிழைக்க வந்தவர்கள் அல்லர். அது நம்மைப் பிரித்தாள்வதற்காக வெள்ளைக்காரன் கட்டிய கதை” எனச் சிலர் கூறலாம். சரி, அந்தக் கதையை விடுவோம். வரலாற்றை எடுத்துக் கொள்வோம்!

காலங்காலமாகவே தமிழ்நாட்டுக் கோயில்களில் தமிழர்கள்தாம் பூசாரிகளாக இருந்ததாகவும், 8ஆம் நூற்றாண்டில்தான் முதன் முதலாகப் பார்ப்பனர்கள் தமிழ்நாட்டுக் கோயில்களுக்குள் நுழைந்து வழிபாடுகளைச் செய்யத் தொடங்கியதாகவும் வரலாறு கூறுகிறது. தஞ்சைக் கல்வெட்டுக்கள் இதற்குச் சான்றுரைக்கின்றன. (பார்க்க: பார்ப்பனர்கள் அர்ச்சகர்களான வரலாறு).

கோயிலை எப்படிக் கட்டுவது என்பது பற்றிய நூல்களே தமிழிலிருந்துதான் வடமொழிக்கு மொழிபெயர்க்கப்பட்டதாக ‘விசய் தொலைக்காட்சி’யின் உலகப்புகழ் நிகழ்ச்சியான ‘நீயா நானா’வில் வெளிப்படையாகப் போட்டுடைத்தார் 1400 கோயில்களுக்குக் குடமுழுக்குச் (கும்பாபிசேகம்) செய்வித்திருப்பவரும், அறநிலையத்துறை மூலமாக ஓதுவார்களுக்குப் பயிற்சி அளித்தவருமான சத்தியவேல் முருகனார் அவர்கள்.

கருவறைக்குள் நுழைந்து வழிபாடு செய்ய அனைவருக்கும் ஆகம விதிப்படியே உரிமை உள்ளது என்றும், இன்னும் பற்பல அரிய வரலாற்று உண்மைகளையும் வெளிப்படுத்திய குறிப்பிட்ட அந்த 'நீயா நானா' நிகழ்ச்சியின் விழியம் இதோ!

உண்மைகள் இப்படியிருக்க, எங்கள் எள்ளுப்பாட்டனும் (தாத்தாவுக்குத் தாத்தா) கொள்ளுப்பாட்டனும் (தாத்தாவுக்கு அப்பா) திரைகடலோடித் திரவியம் தேடித் தங்கள் வியர்வையால் கடலை உப்பாக்கிக் கொண்டு வந்த செல்வத்தில் எங்கள் அப்பன், பாட்டன் கட்டிய கோயில்களுக்குள் நேற்று வந்து நீங்கள் புகுந்து கொண்டு இன்று எங்களையே உள்ளே விட மறுப்பதா? என்ன நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்?

இறைச்சியையும் அதை உண்பவர்களையும் எப்பொழுதுமே கீழ்ப் பார்வை பார்ப்பவர்களே! நீங்கள் என்ன, பண்பாட்டளவிலேயே (culturally) புலாலைப் புறக்கணித்தவர்களா? தொடக்கம் முதலே மரக்கறியாளர்களா நீங்கள்? இல்லை!

மறைக்காலம் (வேதகாலம்) முதலே பார்ப்பனர்களும் இறைச்சி – குறிப்பாக மாட்டிறைச்சி - உண்ணும் பழக்கம் உடையவர்கள்தாம் என்பதற்கு மகாபாரதம் முதலான பல நூல்களில் சான்றுகள் உள்ளன. உண்பற்காக மட்டுமின்றி, விருந்தாளியை வரவேற்கவும், வேள்விகளில் (யாகம்) பலியிடவும் கூட மாடுகளையும் மற்றும் பல வகைதொகையான உயிரினங்களையும் கொல்லும் பழக்கத்தைப் பார்ப்பனர்கள் கடைப்பிடித்ததற்கு ஏராளமான சான்றுகள் பண்டை நூல்களில் உண்டு. இவற்றையெல்லாம் திரட்டி ‘புனிதப் பசு என்னும் கட்டுக்கதை’ எனும் பெயரில் நூலே எழுதியிருக்கிறார் புகழ்பெற்ற வரலாற்று ஆய்வாளர் துவிஜேந்திர நாராயண ஜா. (பார்க்க: மாட்டுக்கறி சாப்பிடுவது இந்திய வழக்கம் - பிரண்ட்லைன்). பல்வேறு வகையான வேள்விகள் பற்றிப் பேச்சு வரும்பொழுது எந்தெந்த வேள்விகளில் என்னென்ன உயிரினங்களைப் பலியிட வேண்டும் என்று இன்றும் இந்து சமயப் பெருமக்கள் விரிவாகவே எடுத்துரைக்கின்றனர். (அசுவமேதம், வாஜபேயம் எனக் குறிப்பிட்ட வேள்விகளின் பெயர்களை கூகுளில் இட்டுத் தேடிப் பாருங்கள்!)

ஆக, நீங்கள் கொன்று நெருப்பில் போட்டால் நேராகக் கடவுள் காலடியில் விழுவது, நாங்கள் கொன்று படைத்தால் மட்டும் கோயிலுக்குள் எடுத்து வரக்கூடத் தகுதியற்ற தசைப் பிண்டமாக மாறி விடுமா? சாதித் திமிர்தானே இது?
 
தொன்மக் கதைகள் (புராணங்கள்) கூறுவது என்ன?

ஆய்வாளர்கள் எழுதிய வரலாற்றை விடுங்கள்! பார்ப்பனர்கள் முதற்கொண்டு இறையன்பர்கள் அனைவரும் ஒருபொழுதும் ஐயமின்றி ஏற்றுக் கொள்ளும் தொன்மக் கதைகளின் (புராணம்) கண்ணோட்டத்தில் இதை அணுகுவோம்!

உள்ளன்போடு எதைப் படைத்தாலும், எப்படி வழிபட்டாலும் கடவுள் ஏற்றுக் கொள்ளும் என்பதை உணர்த்துவதுதானே கண்ணப்ப நாயனார் கதை? இல்லையென்றால், காரைக்கால் அம்மையாருக்குக் காட்சியளித்தபொழுதோ, இராசசேகர பாண்டியனுக்காகக் கால் மாற்றி ஆடியபொழுதோ, சம்பந்தருக்கு உமையவள் பாலூட்டியபொழுதோ, சுந்தரருக்காகத் தூது போனபொழுதோ அந்தந்த நாயன்மார்கள் மூலமாக மட்டுமே அந்தத் திருவிளையாடல்களைப் பற்றி வெளியுலகுக்குத் அறிவிக்க வைத்த ஈசன் கண்ணப்பரிடம் நிகழ்த்திய திருவிளையாடலை மட்டும் கோயில் பட்டர் பார்க்கும்படி செய்தது ஏன்? நாள்தோறும் இறைவன் முன் பன்றிக்கறி இருப்பதைக் கண்டு அருவெறுப்படைந்து வந்த அந்தப் பட்டருக்கு, இறையன்பர்கள் உண்மையான அன்போடு எதைப் படைத்தாலும் தனக்கு அஃது உகந்ததுதான் என்கிற உண்மையை உணர்த்துவதற்காகத்தானே? (கண்ணப்ப நாயனார் கதை – தெரியாதவர்கள் படிக்க).

சிவபெருமான் ஆணைக்கு இணங்க சிவாச்சாரியார், கண்ணப்பரின் இறையன்பை மறைந்திருந்து கண்டுணரும் காட்சி - மயிலை கபாலீசர் கோயிலில் சிற்பமாக!

இந்துச் சமயத்தின் இணையற்ற பேராசானாக நீங்கள் தலையில் தூக்கி வைத்துக் கொண்டாடும் ஆதி சங்கரரைக் கடவுள் சண்டாளர் ஒருவரின் காலில் விழுந்து வணங்க வைத்தது ஏன்? நான்மறைகளும் அனைத்துப் பட்டாங்குகளும் படித்தும் ‘அனைவரும் சமம்’ என்கிற அடிப்படை நீதியை அவர் உணராததால்தானே? (பார்க்க: நாய் என்று திட்டினால் சந்தோஷப்படுங்கள்!)

இப்படிக் கடவுளே வந்து எத்தனை முறை சொன்னாலும் பார்ப்பனர்களே இன்னும் நீங்கள் திருந்தாதது ஏன்? எவ்வளவுதான் வறுமையும் நோயும் தாண்டவமாடினாலும், ஒவ்வோர் ஆண்டும் கடன் வாங்கியாவது கடவுளுக்குத் தவறாமல் அந்தக் கூழையும் கருவாட்டுக் குழம்பையும் வைத்து வழிபடும் நாங்கள் கோயிலுக்குள் வரத் தகுதியற்றவர்களா, அல்லது இப்படி இத்தனை முறை கடவுள் நேரில் வந்து கூறியும் சாதி, உணவுமுறை, தூய்மை எனப் பல வகைகளிலும் ஏற்றத்தாழ்வுகளைக் கைவிட மறுக்கும் நீங்கள் கோயிலுக்குள் நுழைய அருகதையற்றவர்களா? சிந்தியுங்கள் பார்ப்பனர்களே!

முதலில் தமிழ்நாடு அரசு இவை பற்றியெல்லாம் சிந்திக்க வேண்டும்!

வட இந்தியாவில் மக்கள் நேரடியாகவே கருவறைக்குள் நுழைந்து கடவுளைத் தொட்டு, முழுக்காட்டி, படையலிட்டு, பூச்சாற்றி வழிபடுகிறார்கள். ஆனால், தென்னாட்டில் இன்றும் பொதுமக்கள் கோயில் நடையில்தான் நிறுத்தப்படுகிறார்கள். அப்படியானால், வட இந்தியாவில் இருப்பவர்களெல்லாரும் உயர்ந்தவர்கள், நாமெல்லாரும் இழிபிறப்புக்களா?

தமிழ்க் கடவுள்கள் எல்லாமே ஒரு காலத்தில் நடுகற்களாக வெட்டவெளியில் வழிபடப்பட்டவைதாமே? இன்றும் பல ஊர்களில் அந்தந்தக் கடவுளைக் குலக்கடவுளாகக் கொண்ட குடும்பத்தினரோ, சமூகத்தினரோ, ஊர் மக்களோ வந்து தங்கள் கடவுளைத் தங்கள் கையாலேயே தொட்டுக் கும்பிட்டு, படையலிட்டு, பலியிட்டு, ஆடிப் பாடிப் போகிற வழக்கம் உண்டுதானே? மொழுமொழு நடுகல் மூக்கும் விழியும் பெற்றுச் சிலையாகி விட்டால், வெறும் பலிக்கல் தாமரை பொறித்த பலிப்பீடமாகி விட்டால், திறந்தவெளித் திடல் கூட கோபுரமாகி விட்டால் அந்த மக்களுக்கே அந்தக் கோயிலில் நுழையவோ, அந்தக் கடவுளைத் தொடவோ தகுதியில்லாமல் போய்விடுமா என்பதைத் தமிழ்நாட்டு முதல்வர் அவர்கள் சிந்திக்க முன் வர வேண்டும்!

எனவே, எல்லோரும் அர்ச்சகராகலாம் என்பதை விடுத்து, யார் வேண்டுமானாலும் கருவறைக்குள் நுழைந்து, கடவுளைத் தொட்டு வழிபடலாம் எனத் தமிழ்நாடு அரசு சட்டம் இயற்ற வேண்டும்! அப்பொழுதுதான் 1200 ஆண்டுகளாகத் தலைவிரித்தாடும் இந்த இறைத்தரகர்களின் கொட்டம் அடங்கும்!

பி.கு: பார்ப்பனர்களாகப் பிறந்த அனைவரையுமே இழித்துரைப்பதில்லை இந்தக் கட்டுரையின் நோக்கம். ‘தமிழ்த் தாத்தா’ என அழைக்கப்படுபவரே பார்ப்பனர்தான் என்பதை நான் அறியாதவனில்லை. அகத்தியர் முதல் சுஜாதா வரை தமிழுக்காகவும் தமிழருக்காகவும் பார்ப்பனர்கள் செய்திருக்கும் சேவைகளை நான் மறந்தவனுமில்லை. அவ்வளவு ஏன்? என் நண்பர்கள் பலரே பார்ப்பனர்கள்தாம். எனவே, பார்ப்பனர்களை எவ்வகையிலும் பிரித்துப் பார்க்கவோ, பழித்துப் பேசவோ நான் இதை எழுதவில்லை. அப்படி ஒரு தேவையும் எனக்கில்லை! மாறாக, இத்தனை ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்குப் பிறகும் தன்னைத் தமிழராக உணராமல், பார்ப்பனர் எனும் சாதியினராகவோ, ஆரியர் எனும் இனத்தவராகவோ உணரவே விரும்புகிற, இனம், சாதி, உணவு, தூய்மை போன்ற பலவற்றின் அடிப்படையில் ஏற்றத்தாழ்வுகளைக் கடைப்பிடிக்கிற பார்ப்பனர்களை மட்டுமே நான் சாடியிருக்கிறேன். சுருங்கச் சொன்னால், இது பார்ப்பனர்களுக்கு எதிரான பதிவு இல்லை; பார்ப்பனியத்துக்கு எதிரான பதிவு மட்டுமே! ஒருவேளை அப்படி இல்லாமல், பார்ப்பனர்களையே தனிப்பட்ட முறையில் தாக்குவது போல் பதிவின் எந்த இடத்திலாவது வார்த்தைகள் பயன்படுத்தப்பட்டிருக்குமானால், அஃது என் மொழியாளுமைக் குறைபாடே தவிர, திட்டமிட்ட முயற்சி இல்லை!

❀ ❀ ❀ ❀ ❀

* மாந்தர்கள் தவிர மற்ற அனைத்தும் அஃறிணையே எனும் தொல்காப்பியக் கூற்றுப்படி இப்பதிவில் கடவுள்கள் ஒருமையில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன.

நன்றி:

படங்கள்: ௧.அனல் மேலே பனித்துளி, ௨.பெரியார் பிஞ்சு, ௩.யாழ், ௪.மாலைமலர், ௫.என் எண்ணங்கள் எழுத்துக்களாய் 

விழியம்: ஸ்டார் விசய் தொலைக்காட்சி


தொடர்புடைய இடுகை:
சாதியம் தமிழ்ப் பண்பாடா? - நடந்து வரும் சாதிக் கலவரங்களையொட்டித் தமிழ் மக்களுக்கு ஒரு கேள்வி!


பதிவின் கருத்துக்கள் சரி என உங்களுக்குத் தோன்றினால், இது உண்மையிலேயே பயனுள்ள பதிவு என நீங்கள் கருதினால் கீழ்க்காணும் வாக்குப்பட்டைகள் மூலம் இதை மற்றவர்களுக்கும் பரப்பலாமே!

 பதிவுகளை உடனுக்குடன் பெறக் கீழ்க்காணும் பொத்தானைச் சொடுக்கி
வாட்சாப் தடத்தில் (Whatsapp Channel) இணையுங்கள்!!